Ωριμότητα είναι να μαθαίνεις να ξεπερνάς.
Εδώ και αρκετά χρόνια με απασχολεί ο θάνατός των δικών μου ανθρώπων. Είναι κάτι που με φοβίζει και μου προκαλεί ένα είδος ταραχής και θύμου. Όταν το σκέφτομαι γρήγορα, γρήγορα, το θάβω κάτω από το χαλάκι για να μη το πολυσκεφτώ, φοβηθώ και μετά σωματοποιηθεί . Έφτασε όμως η ώρα να το πιάσω στα χέρια μου. Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι, τη στιγμή που θέλω να κρατήσω κάποιον ή κάτι «για πάντα» κοντά μου, είναι ΓΙΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΟΦΕΛΟΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ και αφορά καθαρά το εγωιστικό κομμάτι του είναι μου. Αυτό το εγωιστικό κομμάτι φοβάται και έχει πολλές ανασφάλειες. Σε αντίθεση με το συμπονετικό ον που εύχεται μόνο ευτυχία και αγάπη στους άλλους με αποδέσμευση και αποταύτιση . Μερικές φορές η ευτυχία και η αγάπη για τους άλλους είναι να τους αφήσω να πορευθούν. Αυτό για μένα είναι διαδικασία πένθους. Όπως λέει και ο Αγαπημένος Χόρχε Μπουκάι : «Το πένθος είναι απαραίτητο για τη διαδικασία της προσωπικής ανάπτυξης. Οι απώλειες είναι αναγκαίες για την