Το προσωρίνο υποκλίνεται στο αιώνιο.
Το στρες αποτελούσε μεγάλο κομμάτι στην ζωή μου. Δεν είναι όμως οι στρεσογόνοι παράγοντες που με έκαναν να χάνω την ισορροπία μου, αν και είναι πολύ εύκολο να μπούμε στο παιχνίδι να κατηγορούμε τους άλλους, εξωτερικές συνθήκες, ή τον εαυτό μου, τις εσωτερικές διεργασίες του μυαλού μου, για την α-σθένεια μου, την απογοήτευση και τη δυσαρμονία μας. Αυτό που παρατηρούσα ήταν η προσκόλληση μου και η τάση που είχα να κρατιέμαι σε αυτά που με κλειδώνουν ή αλλιώς με στρεσάρουν. Η κλασική προσέγγιση ήταν πρώτα να μη αναγνωρίζω την πραγματική φύση του γεγονότος (πάντα η φούσκα στην αρχή είναι μεγάλη σας αερόστατο) και δεύτερον ήταν με το να αντιστέκομαι να παλεύω να κατηγορώ και πάντα προσπαθώντας να πιέσω την πραγματικότητα, που δεν μου αρέσει, σε μια κατεύθυνση που θεωρούσα ικανοποιητική, ασφαλής, και ευχάριστη για εμένα. Βέβαια δεν έχει προηγηθεί αναγνώριση της βαθύτερης δομής του τι συμβαίνει (ζούμε πανικός τώρα... τρέχουμε) και τι επιλογές είχα. Εδώ έρχεται τώρα όμορφα και ωρα