Κρυμμένη Αρμονία

Το στρες αποτελούσε μεγάλο κομμάτι στην ζωή μου. Δεν είναι όμως οι στρεσογόνοι παράγοντες που με έκαναν να χάνω την ισορροπία μου, αν και είναι πολύ εύκολο να μπούμε στο παιχνίδι να κατηγορούμε τους άλλους, εξωτερικές συνθήκες, ή τον εαυτό μου, τις εσωτερικές διεργασίες του μυαλού μου, για την α-σθένεια μου, την απογοήτευση και τη δυσαρμονία μας. Αυτό που παρατηρούσα ήταν η προσκόλληση μου και η τάση που είχα να κρατιέμαι σε αυτά που με κλειδώνουν ή αλλιώς με στρεσάρουν. Η κλασική προσέγγιση ήταν πρώτα να μη αναγνωρίζω την πραγματική φύση του γεγονότος (πάντα η φούσκα στην αρχή είναι μεγάλη σας αερόστατο) και δεύτερον ήταν με το να αντιστέκομαι να παλεύω να κατηγορώ και πάντα προσπαθώντας να πιέσω την πραγματικότητα, που δεν μου αρέσει, σε μια κατεύθυνση που θεωρούσα ικανοποιητική, ασφαλής, και ευχάριστη για εμένα.  Βέβαια δεν έχει προηγηθεί αναγνώριση της βαθύτερης δομής του τι συμβαίνει (ζούμε πανικός τώρα... τρέχουμε) και τι επιλογές είχα.   Εδώ  έρχεται τώρα όμορφα και ωρα

Ένα υπέροχο κείμενο από το βιβλίο του OSHO ΣΩΜΑ-ΝΟΥΣ σε Τέλεια Αρμονία. "Ο άνθρώπος είναι μέσα στο σώμα, αλλά δεν είναι το σώμα.  Το σώμα είναι όμορφο, το σώμα πρέπει να αγαπιέται και να είναι αντικείμενο σεβασμού.  Αλλά πρέπει να μην ξεχνάμε ότι δεν ταυτιζόμαστε με αυτό, είμαστε ένοικοι στο σώμα. Το σώμα είναι ένας νάος: είναι ένας οικοδεσπότης για σένα, αλλά δεν είσαι μέρος του.  Το σώμα είναι η συμβολή της γής, εσύ έρχεσαι από τον ουρανό.  Σε σένα, όπως σε κάθε ενσαρκωμένο πλάσμα, ο ουρανός και η γή συναντώνται: είναι μια ερωτική σχέση γης και ουρανού. Τη στιγμή που πεθαίνεις, τίποτα δεν πεθαίνει. Έτσι φαίνεται πως γίνεται στους άλλους απ' έξω.  Το σώμα αποσύρεται στη γή για να ξεκουραστεί λίγο και η ψυχή επανέρχεται στον ουρανό για να ξεκουραστεί λίγο.  Ξανά και ξανά θα πραγματοποιείται η συνάντηση  με εκατομμύρια μορφές το παιχνίδι θα συνεχίζεται.  Είναι ένα αιώνιο γεγονός. Μπορεί όμως κάποιος να ταυτιστεί υπερβολικά με το σώμα.  Αυτό δημιουργεί δυστυχία.  Αν

Σκεφτόμουν εάν είχα ποτέ την ελευθερία στην ζωή μου να πω πραγματικά αυτό που αισθανόμουν.   Μοιραζόμουν ποτέ τις σκέψεις μου τις ιδέες μου ή απλά περίμενα να προβάλουν οι άλλοι τις ιδέες τους για το τι είμαι εγώ, τι μπορώ να κάνω και   να βιώσω.   Μπορεί να ήταν/είναι   πιο εύκολο για μένα να προσπαθώ να ανταποκριθώ στις προσδοκίες των άλλων και να αποφύγω την σύγκρουση.   Μπορεί και να πίστευα/ω ότι κάνω και τον άλλο ευχαριστημένο και ταυτόχρονα γίνομαι και αρεστή,   με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.   Με τι κόστος όμως;;; Τα δικά μου αυθεντικά κομμάτια που είναι;   Είχα προσδοκία για το τι θα πρέπει να με κάνει ευτυχισμένη, σταθερότητα, ασφάλεια ,αρμόνια, αποδοχή, αγάπη.   Πως όμως να ψάχνω να τα βρω όλα αυτά εκτός από εμένα όταν πρωτίστως δεν τα έχω βρει μέσα μου; Κάτι λείπει ειπα.. και ξεκίνησα. Ακολούθησα το πάθος μου, το έκανα σπούδασα ψυχολογία, ασχολήθηκα με την πνευματικότητα και είδα καθαρά ότι ζούσα σε ένα πλαίσιο οικογενειακών κανόνων και κοινωνικών ρητρών μέσα από