Ότι δίνεις είναι πραγματικά δικό σου.
Σκεφτόμουν εάν είχα ποτέ την ελευθερία στην ζωή μου να πω πραγματικά αυτό που αισθανόμουν. Μοιραζόμουν ποτέ τις σκέψεις μου τις ιδέες μου ή απλά περίμενα να προβάλουν οι άλλοι τις ιδέες τους για το τι είμαι εγώ, τι μπορώ να κάνω και να βιώσω. Μπορεί να ήταν/είναι πιο εύκολο για μένα να προσπαθώ να ανταποκριθώ στις προσδοκίες των άλλων και να αποφύγω την σύγκρουση. Μπορεί και να πίστευα/ω ότι κάνω και τον άλλο ευχαριστημένο και ταυτόχρονα γίνομαι και αρεστή, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Με τι κόστος όμως;;; Τα δικά μου αυθεντικά κομμάτια που είναι; Είχα προσδοκία για το τι θα πρέπει να με κάνει ευτυχισμένη, σταθερότητα, ασφάλεια ,αρμόνια, αποδοχή, αγάπη. Πως όμως να ψάχνω να τα βρω όλα αυτά εκτός από εμένα όταν πρωτίστως δεν τα έχω βρει μέσα μου; Κάτι λείπει ειπα.. και ξεκίνησα. Ακολούθησα το πάθος μου, το έκανα σπούδασα ψυχολογία, ασχολήθηκα με την πνευματικότητα και είδα καθαρά ότι ζούσα σε ένα πλαίσιο οικογενειακών κανόνων και κοινωνικών ρητρών μέσα από